Stilstaan. Stilstaan om vooruit te kunnen gaan. Ieder jaar denk ik rond deze tijd terug aan een periode in mijn leven dat ik het gevoel had stil te staan. Het gevoel van “is dit het nou?”, was een vraag die zich regelmatig aan mij opdrong. Ik had niet de ballen om die vraag neer te leggen. Bang voor de uitkomst. Wat bleek. De vader van mijn kinderen had die vraag ook en had wel het lef om die uit te spreken. Dat vergt moed.

Er volgde een korte tijd, die eeuwig leek te duren, van zoeken naar vooruitgang. Samen. Maar we bleven op een doodlopende weg staan. Op hetzelfde punt. Misschien waren we daar al veel langer dan we dachten. Een toekomst in deze constellatie was er niet. Aan het einde van die weg stond een dikke vette muur die we door moesten breken. Achter die muur lag een weiland. Maar die zag ik nog niet. Hij wel. Hij had al een bikkel in zijn handen en begon aan die muur. Ineens stond hij met één voet in dat weiland.

We maakten de beslissing. Nu zes jaar geleden. En ik ging ook. Dat weiland in. Ik verhuisde rond deze tijd terug naar Nederland. Achteraf is het makkelijker te zien dat er geen andere optie was. Was het niet toen, dan wel later. Wellicht meer kapot.