Ik zie altijd een beetje op tegen de zomervakantie. Ik zeg vaak wat anders. Ik zeg vaak heel stoer dat het zo fijn is om tijd voor mijzelf te hebben als mijn apies bij hun vader zijn. Dat is ook wel zo; tijd om op te laden, echt uit te rusten, alles te doen waar ik zin in heb zonder logistieke poeha. En ik weet dat als ik er ineens midden inzit, ik het fijn vind.  Je voelt hem al aankomen…. MAAAAAAAAAR voorafgaand aan het moment suprême vind ik de zomervakantie lastig.

Het ligt er ondertussen niet meer aan dat ik liever nog samen was geweest met de andere ouder. Dat was direct na de scheiding wel zo. Ander sentiment. Ander deel van het proces. Toen was ik nog niet bij loslaten. Ik bleef liever in het verdriet, dat was comfortabel. Heel logisch achteraf. Het hoort erbij.

Het ligt er ook niet aan dat ik mijn apies ga missen. Want eigenlijk doe ik dat stiekem niet en voel ik me daar niet (meer) schuldig over. Ik weet dat ze het naar hun zin hebben bij hun vader. Dat ZIJ zonder enige vorm van schuldgevoel mogen genieten van de tijd die ze doorbrengen met hun andere gezin. Twee vakanties met twee gezinnen waar een heleboel liefde is. Zo is het nu eenmaal en daar genieten ze ook van. Dat is fijn en het geeft ons allemaal de vrijheid om onszelf te zijn. Als ik hem om zou draaien, een vakantie met een gezin waar wij ouders niet meer gelukkig met elkaar zijn. Wat zouden we onze apies dan meegeven?

Het ligt er ook niet aan dat het wel eens eenzaam is, alleen. Dat is het wel; weleens eenzaam. Maar ik ervaar dat niet meer als iets waar ik mij in een slachtofferrol plaats. Dat vreet aan je; eenzaamheid gevoed vanuit een slachtofferrol. En ja, het is makkelijk praten achteraf. Dat is namelijk ook een proces. De slachtofferrol loslaten. Of aan de andere kant het schuldgevoel. Maar die eenzaamheid geeft ergens ook kracht, want je doet het, HET HOORT ERBIJ, JE STAAT NOG, JE GAAT DOOR EN MAAKT ER HET BESTE VAN!

Voor mij ligt het “ertegenop zien” aan de tijd die ik ineens heb om na te denken. Na te denken over van alles en nog wat. Daar zie ik tegenop. Ik wil niet nadenken. Ik wil leeg zijn, eindelijk even niet nadenken. Als er een RODE KNOP was…. Even die ratel aan gedachtes stopzetten. Net als bij baby’s. Die kunnen als ze nog geen woorden kennen en nog niet kunnen praten toch ook niet nadenken zoals wij dat doen…Die zijn leeg en gaan lachen om een dommig kiekeboe spelletje. Dat wil ik ook. Lekker dommig, lekker makkelijk, niets gecompliceerds. Gewoon lachen om niks. Geen gedachtes die een loopje met me nemen. Fascinerend vind ik die babyhersentjes. Daar kan ik mijn eigen hersenen altijd helemaal op kraken. Wat gaat er in hen om? Dat draait allemaal om gevoel. Niet om de gedachte “ik heb honger, maar die aller stomste moeder van de hele wereld komt maar niet door met die fles”. Die voelen iets (honger) en uiten hun gevoel in een emotie (huilen). Verder niets. Geen vooroordelen over iets of iemand en al helemaal niet over zichzelf. De basis van alles; GEVOEL. Hoe fijn! Alleen maar voelen, verder een leeg hoofd. En dat wil ik deze vakantie als ik drie weken voor mezelf heb: Opstaan, voelen, lachen! Niets meer en niets minder…