“Seeing change as a chance.” Dat bekt zo lekker in het Engels. Het betekent natuurlijk niets anders dan verandering als een kans te zien. Zo zou ik het proces van mijn scheiding willen omschrijven. Het proces wat ik doorlopen heb de afgelopen jaren.
In het begin, tijdens en na mijn scheiding, was de verandering heel heftig en wist ik soms niet wat mijn voor of achterkant was. Zeker niet omdat ik 15 kilo was afgevallen en mijn net iets te ronde vormen leken te zijn overreden door een monstertruck. Ik werd geleefd, door mijn emoties en drie kinderen, die toen nog heel erg klein waren, vijf, drie en één. Tegelijkertijd hielden, de zorg voor onze drie apies en de overtuiging dat ik hier hoe dan ook sterker en weerbaarder uit zou komen, mij overeind. Zonder een idee te hebben wanneer dat dan zou zijn en wat dat dan precies is, me sterker voelen.
“Wat doe je het goed” hoor(de) ik vaak. En dat is lief, maar er is weinig keus. Ik heb drie kids, waar ik een bewuste keuze voor heb gemaakt, samen met mijn vroegere liefde. Stiekem heb ik wel eens gedacht dat het leven als single mom een stukje makkelijker en vrijer zou zijn als het bij eentje was gebleven. Het lijkt paradoxaal want tegelijkertijd weet ik ook dat deze drie apies mij er doorheen hebben gesleept. Ze horen bij mij en ik voel een ongelofelijke liefde voor alle drie. Als je wel eens liefdesverdriet hebt gehad, dan weet je dat je het liefste de hele dag onder je dekens verdwijnt en er niet meer onderuit komt totdat de alpenweides weer groen zijn en er mooie kleine bloemetjes op groeien. Precies dit destructieve gedrag was niet mogelijk. De zorg voor mijn bende en de bijbehorende structuur in mijn ongestructureerde leven waren mijn redding.
Nu ik zonder rancune terug kan kijken, zie ik waar het kantelpunt in mijn proces ligt. En dat kantelpunt is de keuze om het geluk in mezelf te zoeken en niet meer mijn geluk op te hangen aan mijn vroegere liefde of aan het plaatje wat ik mijn hoofd had van hoe het leven zich verder zou moeten afspelen. Die afhankelijkheid is gevaarlijk en kan ervoor zorgen dat je jezelf verliest of dat je blijft hangen in boosheid en verbittering. Ik vind het leven daarvoor te kort. Ook doe ik daarmee mijn vroegere liefde te kort. We willen toch allebei voor elkaar dat we gelukkig zijn en er alles uithalen wat erin zit! En als dat niet met elkaar is dan zonder elkaar. Daar hebben de kinderen ook het meeste aan. Want ik wil niet voorbij gaan aan de kinderen. Maar ik wil ook niet zeggen dat zij per definitie slachtoffer zijn van de scheiding. Het zijn happy kids en ik geloof daarbij ook niet in het ‘bij elkaar blijven voor de kinderen’. Daar zouden we allemaal ongelukkig van worden en heeft uiteindelijk niemand wat aan. En eerlijk gezegd ben ik het dat ook niet waard. Geliefd worden om wie ik ben, dat wil ik. Niet om wat ik ben, een moeder.
Het verdriet en pijn voelden vaak heel vertrouwd en comfortabel. Erin blijven hangen kan aanlokkelijk zijn, maar het blokkeert. Het blokkeert om weer geluk te voelen en om te groeien. Op het moment dat je dat inziet en voelt kan je stappen maken.
Bovendien merkte ik dat ik het ook heel goed kan zonder mijn vroegere liefde. Beter zelfs, denk ik nu. Ik ben verantwoordelijk voor mijzelf, mijn leven, mijn geluk. En niemand anders. Ik begreep ineens wat sterker voelen betekent. Het was en is nog steeds één groot leerproces. Ik had verdriet, ging vooruit, ging achteruit. Ik reflecteerde, keek kritisch naar mezelf en leerde daarvan. Ik ben zachter geworden, mijn scherpe randjes zijn ervan af (Hoewel ik voor mijn ouders waarschijnlijk nog steeds diezelfde puberdochter ben). Ik durf me kwetsbaarder op te stellen en ik weet beter waar ik heen wil, waar ik blij van word. Ik ben de verandering als een kans gaan zien om het geluk in mijzelf te vinden en dingen te doen waar ik happy van word.
“You must make a Choice, to take a Chance or your life will never Change.” #singlestories #ditdus #singlemoms #singledads #staytuned