We liggen in bed, a quatre. Ik krabbel mijn meisje in haar nek. Mijn jongste draait zich nog eens om en snuffelt in mijn hals. Ik hoor allemaal ik-word-wakker-geluidjes en de regen knettert op het dak. Heel even, een heel klein momentje, maakt een ultiem gevoel zich van mij meester. Het overvalt mij. Het is ook zo weer weg. Maar heel even voelt het zo fabelachtig en tegelijkertijd overweldigend. “Horen zij bij mij?”  “Ja zij horen echt bij mij.” “Echt????!”, “Ja fuck echt”, “Heb ik dit gemaakt?”, “Oh wowww”.  Het ontroert mij. Raar ik ben toch al een tijdje moeder van dit zootje ongeregeld.
Hoe snel dit overweldigende gevoel er ineens was, zo rap is het ook weer verdwenen.
PATS, back to reality.

Het is herfstvakantie, 07:00 maandagochtend en iedereen is gisteren te laat naar bed gegaan. Hmmm of eigenlijk al een paar dagen en dat betekent PAY BACK TIME. Ruziënde monsters in mijn bed halen mij uit dat hele kleine momentje. Het maakt plaats voor mijn korte lontje “Mijn bed uit, ik heb hier geen zin in.”
Ik vind het maar een schizofrene wereld, een wereld met kinderen. Het ene moment ben ik de allergrootste K** moeder die er is om tien minuten later weer overladen te worden met ‘I love you’ briefjes. Bij mezelf merk ik ook een lichte schizofrene neiging. Ik word blij van die briefjes en kan ervan genieten als ze bij mij liggen, maar 10 minuten later kan ik imploderen of exploderen door overprikkeling. Of het IM of EX is, hangt af van mijn flexibiliteit in het moment, in hoeverre ik kan meebuigen…Dat maakt het ook zo schizofreen.

Als ze beneden zijn, ik de televisie hoor denk ik na. Over mijn korte lontje. Dat het allemaal actie reactie is. Dat het alleen maar bij mij kan liggen. En niet bij hun vader. Want dit is mijn nestje. Mijn lijn volgen we hier. En die is niet altijd rechtlijnig. Dat niet, maar er is wel een lijn. En daar lopen we met z’n viertjes overheen. Overigens zie ik die ene lijn nu als een voordeel van single ouder zijn. Wij doen het op onze manier. Dat geeft rust. Rust bij mij. Ik weet dat ik alleen maar kritisch naar binnen kan kijken als er fases zijn dat het stroef loopt of als er veel ruzie is.
Het is confronterend, want als ik er niet uitkom wat de reden zou kunnen zijn, is het enige wat ik kan doen nog dieper naar binnen kijken. Mijn verwachtingen bijstellen. Want het ligt vaak aan de verwachtingen die ik heb. Hoe klein ze ook zijn. Zo kan ik de verwachting hebben lekker te kunnen wandelen, maar de werkelijkheid is bijvoorbeeld dat mijn zesjarige meisje halverwege een andere afslag pakt en naar huis begint te lopen. Haar verwachting was waarschijnlijk EVEN wandelen. Zo hebben mijn apies ook verwachtingen en soms passen die niet bij de werkelijkheid. Dan reageren zij dat op hun beurt weer af, op elkaar en op mij.
Ze ontwikkelen zich snel, worden groter, maar reageren nog primair op hoe zij zich voelen. Logisch, het zijn kinderen. Verre van kinderachtig.
Ik kan niet verwachten dat ze handelen volgens mijn volwassen perceptie van hoe te reageren. Sterker nog, ik zit zelf ook nog in dat leerproces. Dat blijkt wel. Mijn kinderen leggen dat proces iedere dag weer opnieuw bloot.
Hoe naar een scheiding ook is, het heeft van mij een relaxtere moeder gemaakt. Ik weet oprecht niet of ik hier was gekomen als ik nog samen zou zijn met hun vader. Omdat wij elkaar niet in het ouderschap konden versterken. Alles voelde als kritiek op elkaar. Totaal andere frequentie.

En ja er zijn momenten dat het heftig is, mijn eigen nestje, alleen. Die gevoelde verantwoordelijkheid. De verantwoordelijkheid die ik voel over hoe ze in het leven gaan staan, en wat ik ze mee wil geven. Een groot deel ligt bij mij, mijn keuze hoe met situaties of mijn apies om te gaan, mijn flexibiteit, mijn geduld.  Mijn keuze hoe ik de dag start. Mijn keuze hoe ik reageer. Dus ook vandaag op een regenachtige vakantiedag, allemaal binnen, alle drie met hun eigen verwachtingen. En ik met mijn verwachting dit stukje te kunnen schrijven zonder……