Ook ik ben gescheiden. Toen ik 35 was. Met drie kleine kinderen. Ik had een ander plaatje voor me. Iets met “tot de dood ons scheidt.” Het voelde destijds als de meest dramatische gebeurtenis in mijn leven. Rauwe pijn, verdriet, boosheid, onmacht, waar moest dat allemaal heen? Het was een verwarrende boel aan emoties en gedachten.
Alle uitdagingen in die rauwe pijn waren er, een ouderschapsplan, financiën en de omgang met de vader van mijn kinderen. En hoe moeilijk dat ook was, ik had een duidelijke intentie. Mijn kinderen mogen van deze ingewikkelde keuzes niet de dupe worden. Zij hebben hier niet om gevraagd en hadden het liever anders gezien. Net als hun vader en ik trouwens. Want je start een relatie en je kiest samen voor kinderen met het idee en gevoel dat je bij elkaar blijft. Maar soms werkt het zo niet, veranderd de relatie, ontwikkel je je beiden anders, kom je erachter dat je een andere verbinding zoekt en kan je als liefdespartners niet meer samen verder. Zo ook bij ons.
Dit wil niet zeggen dat ik altijd het juiste heb gedaan. Ik heb ook wel eens mijn belang verward met ‘in het belang van de kinderen’ of mijn sterke emoties meegenomen in een (mediation) gesprek. Hoewel een scheiding hoe dan ook verdrietig is voor iedereen, zie ik ondertussen duidelijk waarom wij op een andere manier een gezin vormen. Eigenlijk twee gezinnen, waar veel liefde is. Waar we elkaar het allerbeste gunnen. Onze kinderen niet in loyaliteitsconflicten verwikkeld zijn. We blijven altijd samen de ouders van onze kinderen. En hoewel ik in het begin moeilijk vond daarmee geconfronteerd te worden, voelt het nu als een plek waar ruimte is. Ruimte om mezelf te zijn.
Als ik op de periode van de scheiding terugkijk, is het paradoxaal genoeg een gebeurtenis die ik niet had willen missen. Ik ben namelijk gegroeid. Mijn moeder kocht in die tijd ieder boek wat te maken had met scheiden en ik las ze braaf. Nou niet allemaal, maar wel veel. Ik las andere zelfhulp boeken, deed een intensief persoonlijk ontwikkelingsprogramma en ik ging naar een psycholoog. De scheiding zelf dwong mij om dit groeiproces in gang te zetten en te reflecteren. Het proces heeft mij geleerd om naar binnen durven te gaan en aan te kijken wat er echt onder die pijn ligt. Om mijn aandeel van de breuk te zien. Om te vergeven. Mezelf en de vader van mijn kinderen. Om mijzelf (weer) te durven zijn, zonder mij anders voor te doen dan ik ben. Ik ben bewuster van mijn verwachtingen en belemmerende overtuigingen en van die van anderen. Dat alles geeft overzicht, ruimte, rust en helderheid.
Het was een lang proces en ik vermoed, met de wetenschap die ik nu heb, dat ik met een scheidingscoach eerder tot de kern was gekomen. Eerder tot inzicht was gekomen waar het om gaat; mezelf kunnen zijn en de ander ook zichzelf kunnen laten zijn. Nare en verdrietige ervaringen horen bij het leven. Uit elkaar gaan is daar eentje van. Als je het toelaat, zijn deze ervaringen een hele waardevolle leerschool om jezelf beter te leren kennen, te ontdekken hoe veerkrachtig en sterk je bent en om te groeien.
Ik heb zelf ervaren wat het is om de ruimte weer te voelen en dat kinderen flexibel zijn als er harmonie is tussen beide ouders en er geen loyaliteitsconflicten spelen. Ik weet dat iedereen dat kan bereiken, want als ik het kan…
Dat gaf mij inspiratie om de Succesvol Scheiden opleiding te volgen en andere ouders in een dergelijk proces te begeleiden. Mijn missie is om jou te laten inzien dat scheiden niet het einde hoeft te zijn, maar een een nieuw begin. Een nieuw begin waar jij de bladzijden zelf van kan inkleuren.
“Dat een huwelijk is afgelopen, wil nog niet zeggen dat het is mislukt.
Noah Baumbach
Mensen die uit elkaar gaan, hebben vaak het gevoel dat ze gefaald hebben.
Juist als iets een einde heeft, kun je zien wat er goed aan was.”